સવારના બે. ચાંદની. ગાડી અટકી ગઈ છે
મેદાન વચ્ચોવચ. દૂર સુદૂર શહેરમાં
ક્ષિતિજે ઝબૂકતાં ભાવહીન પ્રકાશબિંદુઓ.
જેમ કોઈ માણસ સ્વપ્નમાં એટલો ઊંડો ઉતરી જાય કે
એનાં ઓરડે એ પાછો ફરે ત્યારે એને કદી યાદ નહીં
આવે એનું ત્યાં હોવું.
જેમ કોઈ બિમારીમાં એટલું ઊંડું ઉતરી જાય છે કે એના દિવસો જે કંઇ હતા એ બની જાય છે થોડાંક ઝબૂકતાં બિંદુઓ, ટોળું
ભાવહીન ને નાનકું , ક્ષિતિજે.
ગાડી ઉભી છે સંપૂર્ણ નિશ્ચલ.
સવારના બે: ચમકતી ચાંદની.થોડાક તારકો.
No comments:
Post a Comment